Հատված
Հանրային կառավարման համակարգը, որպես բազմամաչափ երևույթ, ընդգրկում է պետական կառավարման մարմինները, դրանց արդյունավետ աշխատանքի համար պատասախանատու պետական պաշտոնյաներին, մասնավոր հատվածը և քաղաքացիական հասրակությունը: Պետություն քաղաքացիական հասարակություն-մասնավոր հատված համագործակցությունն էլ դրված է հանրային կառավարման հիմքում: Հանրային կառավարման գերակա դերակատար է պետությունը, որը մշակում է հանրային քաղաքականությունը և ապահովում համակարգի բնականոն արդիականացումը: Պետությունը, որպես համազգային ինստիտուտ ներ կայացնում է հանրության շահերը, միաժամանակ երաշխավորում է մասնավոր շահերի պաշտպանության իրավունքն: Ժամանակակից մասնագիտական գրականության մեջ շատ հաճախ միմյանց զուգահեռ օգտագործվում են «պետական կառավարում» և «հանրային կառավարում» հասկացությունները: Չնայած դրանց թվացյալ նմանությանը, այդուհանդերձ, գոյություն ունեն որոշ տարբերություններ: Մասնավորապես, հանրային կառավարումն ավելի լայն է և իր մեջ ընդգրկում է պետություն-հասարակություն փոխհարաբերությունների ամբողջ համալիրը: Այլ կերպ ասած, եթե պետական կառավարումը շատ դեպքերում ենթադրում է հասարակության վրա միակողմանի ներգործություն, ապա հանրային կառավարման դեպքում պատկերը որոշակիորեն փոխվում է` ստանալով փոխադարձ ներգործության բնույթ: Հանրային կառավարման սուբյեկտների դերում հանդես են գալիս, մի կողմից, պետությունն իր ռեսուրսներով, լծակներով և կառույցներով, իսկ մյուս կողմից` քաղաքացիական հասարակության ինստիտուտները:
Գրականության ցանկ
1. Reinventing Government Building Trust in Government, Vienna, Austria,
2. William N. Dunn, Public Policy Analysis: An Intrduction, Third Edition, Pearson Education, Inc., Upper Saddle River, 2004,
3. Теория государства и права. Под ред. Марченко М.Н. М., ЗЕРЦАЛО-М., 2001,
4. Wilson, “The Study of Administration,” Political Science Quarterly (June 1887), reprinted in Frederic C. Mosher, Basic Literature of American Public Administration, 1787-1950, NY: Holmes and Meier 1981.