Հատված
Անհատականություն տերմինն ունի տարբեր նշանակություններ: Գիտությունը անհատականության մասին՝ անհատաբանությունը կարգուկանոնն է, մարդու անհատականության հասկացողությունը խորապես ուսումնասիրելու գիտությունն է տարբեր վիճակագրական հետազոտությունների միջոցով:
Ժամանակակից անհատականության հոգեբանությունը գիտական կարգուկանոնն է, որը ձևավորվում է մարդու բնության մտատեսային դիտարկումները մեկ հայեցակարգում, որոնք կարող են հաստատվել գործնականում: Անհատի ուղղվածությունն առանձնացնում է մարդու կենսական նպատակները, ծրագրերը, ակտիվությունը, բնավորությունը, ենթադրում է ինչ որ էական գործողություն, որը նրա համար կարևոր է այս աշխարհում, կյանքում և ինչից կախված են նրա վարքի մոտիվները: Բնավորության հասկացության որոշիչ դերը փոխհարաբերություններն են հասարակական և միջանձնային մակարդակներում:
Միակության հիմքում ամբողջականությունն է, բնավորության ուժեղ գծերը, որոնք ընկած են անհատականության հիմքում: Կյանքի նպատակների իրագործումը գլխավոր պայմանն է բնավորության ձևավորման համար: Մինչդեռ, բնավորությունը և անհատականության ուղղվածությունը միևնույն բանը չեն: Անհատականության ուղղվածությունն իր մեջ ներառում է վարքի բազմաթիվ, ու թեև վարքը ձևավորվում է ամբողջապես հարաբերությունների համակարգի վրա, այս համակարգում մշտապես ինչ որ բան փոփոխվում է և գալիս է առաջին պլան, բնավորության մեջ դառնում է գերիշխող՝ տալով մարդու բնավորությանը յուրատեսակ կոլորիտ:
Ձևավորվող բնավորության մեջ առաջատար տարրը հանդիսանում է համոզմունքի համակարգը: Համոզվածությունը ձևավորում է մարդու վարքի երկարատև ուղղվածություն և նրա նպատակաուղղվածությունը իր առջև դրված խնդիրներին հասնելու համար, վստահություն գործի կարևորության և արդարության մեջ, որը նա իրականացնում է: Հետաքրքրությունների համընկնումը անալոգիկ յուրահատուկ բնավորություն չէ:
Գրականության ցանկ
1. Առողջապահության Համաշխարհային Կազմակերպության հռչակագիր, աղբյուրը՝ http: //www.un.am/res/UN%20Treaties/VI_1.pdf
2. Абрамова Г.С., Юдчиц Ю.А. Психология в медицине. – М., 1998.,
3. Батаршев А.В. Диагностика темперамента и характера. – М., 2006.,
4. Березин Ф.Б., Мирошников М.П., Рожанец Р.В. Методика многостороннего исследования личности. – М., 1976.,
5. Бреннан Р. Пособие по применению методики Александера. – СПб., 1998.,
6. Гасшин В.С., Романов А.И. Эмоции и сердце. – М., 1972.,
7. Губачев Ю.М., Стабровский Е.М. Клинико-физиологические основы психосоматических состояний. – СПб., 1981.,
8. Е. Е. Сапогова, Консультативная психология, Москва, И. Ц. Академия, 2008,
9. Ковалев Ю.В., Золотухина О.Н. Депрессия. – Н. Новгород, 2001.,