Հատված
Հայաստանում 90-ական թվականների սկզբին իրագործվեցին քաղաքական նպատակներ հետապնդող հողային բարեփոխումները, որոնց ընթացքում կտրուկ ձևաչափով և սուղ ժամկետներում իրականացվեց հողի զանգվածային մասնավորեցումը: Հողային բարեփոխումը, ըստ էության, լուծեց բացառապես հողի մասնավոր սեփականության խնդիրը: Իրականացված հեղափոխական բարեփոխումների արդյունավետությունը ապահովելու համար այն կարիք ուներ հողային վարչարարության բարեփոխումների և հողի շուկայի արդյունավետ ձևավորման: Հողային վարչարարության բարեփոխումների թիրախն էր հողօգտագործման ենթակառուցվածքների արդյունավետ գործունեությունը: Հողային վարչարարության համակարգը չպետք է փոփոխության ենթարկի հողի սեփականության հարաբերությունները, սակայն այդ վարչարարության համակարգը պետք է հնարավորություն ընձեռի ներմուծել նաև հողի սեփականության նկատմամբ բարեփոխումները: Այս տեսակետը մեզանում կարևոր է այն առումով, որ հողի սեփականաշնորհմանը հետևող հողային վարչարարության բարեփոխումները անցած քսան տարվա ընթացքում չեն տվել ցանկալի և գոհացնող արդյունքներ, ինչը վկայում են մի կողմից գյուղատնտեսության արտադրությունը բնութագրող ցածր ցուցանիշները, մյուս կողմից՝ գյուղական աղքատության բարձր մակարդակը:
Գրականության ցանկ
1. Best Practices in Land Bank Operation, Prepared for: The Department of Economic Development, City of Cleveland, June 2005, p. 6, http://urban.csuohio.edu/publications/center/great_lakes_ environmental_finance_center/land_bank_best.pdf
2. ՀՀ ԱՎԾ, Գյուղատնտեսությունը Հայաստանի Հանրապետությունում, 2014-2018, էջ 2, Գյուղատնտեսական մշակաμույսերի ցանքային տարածությունները և համախառն բերքը 2018 թվականին, էջ 7, http://www.armstat.am,
3. ՀՀ ԱՎԾ, Զեկույց, Գյուղատնտեսության ընտրանքային հետազոտության (գյուղացիական տնտեսությունների ռեգիստրի ձևավորման հարցաթերթի դաշտային փորձաքննության արդյունքներով), Երևան 2008, http://www.armstat.am
4. Land Administration Reform: Indicators of Success and Future Challenges, Tony Burns, World Bank, Agriculture and Rural Development, Discussion Paper 37, p.165, http://siteresources.worldbank.org/EXTARD/Resources/ ARDDiscussionPaper37.pdf