Հատված
Մարդուն առևանգելը ներկայումս բավականին տարածված հանցագործություն է: Բոլոր պետությունները ակտիվ պայքար են մղում այս հանցագործության դեմ, կնքում են բազմաթիվ միջազգային բազմակողմ և երկկողմ պայմանագրեր, փորձում են իրենց ազգային օրենսդրությունները մոտեցնել և համապատասխանեցնել միջազգային համաձայնագրերին: Հայաստանի Հանրապետությունը նույնպես վարում է նման քաղաքականություն, սակայն դեռևս առկա են օրենսդրական թերություններ, որոնք պրակտիկայում հետաքննության և նախաքննության մարմինների համար բավականին մեծ խնդիրներ են առաջացնում, երբեմն էլ նրանք չեն կարողանում որակել արարքը, որպես մարդու առևանգում: Կենցաղային հարաբերություններում մարդու առևանգում ասելով՝ հիմնականում հասկանում են «աղջիկ փախցնելը», բայց իրականում հանցագործության զոհ կարող է դառնալ ցանկացած ոք:
Գրականության ցանկ
1. «Ամուսնանալու համաձայնություն տալու, ամուսնության տարիքի և ամուսնության գրանցման» մասին ՄԱԿ-ի 1962 թվականի նոյեմբերի 7-ի կոնվնեցիան
2. Բռնությամբ անհետացած բոլոր անձանց պաշտպանության մասին միջազգային կոնվենցիայի 2-րդ հոդված:
3. Երեխայի իրավունքների մասին 1989թ.-ի նոյեմբերի 20-ի ՄԱԿ-ի կոնվենցիայի 35-րդ հոդված:
4. Արձանագրություն «Միավորված ազգերի կազմակերպության անդրազգային կազմակերպված հանցավորության դեմ կոնվենցիան լրացնող մարդկանց, հատկապես կանանց և երեխաների առևտրի կանխարգելման, արգելման և պատժի մասին» 3-րդ հոդված:
5. Мартыненко Н.Э. Похищение чело¬века: понятие, анализ состава и проблемы квалификации. Лекция. М., Академия уп¬равления МВД России, 1998
6. Ситников Д.А. Уголовно-правовая и криминологическая характеристика похи¬щения человека. Автореферат диссерта¬ции. М., 2001
7. Уголовное право России. Часть Осо¬бенная: Учебник для вузов / Отв. ред. Л.Л. Кругликов. М., БЕК, 1999
8. Коментарий к Уголовному кодексу Р.Ф. (постотейный) / Под ред. Н.Г. Кадникова. М,Книжный мир, 2004
9. Кудрявцев В.Н. Общая теория квалификации преступлений. М.,1999