Հատված
Ներկայիս անընդհատ զարգացող ու փոփոխվող աշխարհում սահմանադրականությունը հանդես է գալիս որպես պետության զարգացվածության գնահատման առանցքային չափորոշիչ՝ կարևորվելով նրա՝ երկրի հիմնական օրենքի հասկացության պարզաբանումն ու ուսումնասիրումը: Հասարակության կայունության երաշխավորի դերը գերազանցապես վերապահվեց պետության Հիմնական օրենքին՝ «գրված» Սահմանադրությանը, որը, ամրագրելով կոնկրետ հասարակության քաղաքակրթական արժեքների ամբողջականությունից բխող նպատակներն ու հասարակական կեցության հիմնարար սկզբունքները, սահմանում է հասարակական վարքագծի հիմնական կանոնները, անհատի ու պետության փոխհարաբերությունների բնույթը, իշխանության իրականացման կարգն ու սահմանները՚ հասարակական համաձայնությամբ անհրաժեշտ միջավայր ստեղծելով մարդու ստեղծարար էության լիարժեք դրսևորման ու առաջընթացի համար:
Գրականության ցանկ
1. ՀՀ Սահմանադրություն 2015 թվականի փոփոխություններով,
2. ՀՀ Սահմանադրության մեկնաբանություններ, Երևան 2010թ. ընդհանուր խմբագրությամբ՚ Գ. Հարությունյանի,
3. ՀՀ Սահմանադրական իրավունք, Դասագիրք բուհերի համար, «Տիգրան մեծե հրատ., պատ. խմբագիր՝ իրավ.գիտ., դոկ., պրոֆ., Ն.Ա. Այվազյան, Երևան 2016թ,
4. Խ. Սամուելյան, Հին հայ իրավունքի պատմություն, հ. 1, Երևան, 1939,
5. Որոգայթ փառաց (Հակոբ և Շահամիր Շահամիրյաններ), Երևան, 2002,
6. Հր. Աճառյան, Հայերեն արմատական բառարան, հ. IV, Երևան, 1979,
7. էդ. Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Ղ-Ֆ, Երևան, 1976,
8. Մովսես Խորենացի, Ե դար, Հայոց պատմություն, Երեւան, 1997, էջ 225 /գրաբար տարբերակը տե՛ս Գ. Հարությունյան, Սահմանադրական մշակույթ. պատմության դասերը եւ ժամանակի մարտահրավերները, Երեւան, 2016,
9. Տե՛ս Арутюнян Г. Г., Баглай М. В. Конституционное право. Энциклопедический словарь. М., НОРМА, 2006,
10. Конституционное право. Энциклопедический словарь /Отв. ред. д.ю.н., проф. С. А. Авакьяп. М., 2000,