Հատված
2004 թ. փետրվարի 18-ին Վարչարարության հիմունքների և վարչական վարույթի մասին նոր օրենքի ու 2007 թ. նոյեմբերի 28-ին Վարչական դատավարության օրենսգրքի ընդունմամբ Հայաստանը վճռորոշ քայլ կատարեց վարչական իրավունքի ոլորտում իրավական պետության սկզբունքների հաստատման ուղղությամբ: Թեև դրա հիմքերն արդեն դրվել էին 1995 թ. ընդունված նոր Սահմանադրությամբ, սակայն այդ սկզբունքները կյանքի կոչելու համար անհրաժեշտ էր հրաժարվել հին խորհրդային օրենքներից, որոնց ելակետը մասնավոր անձանց հանդեպ պետության գերիշխող դիրքն էր: Խորհրդային դարաշրջանի վարչական իրավունքը չէր ծառայում պետության առջև քաղաքացու պաշտպանությանը, այլ նպատակաուղղված էր պատժամիջոցների միջոցով քաղաքացու վարքագիծը պետության կամքին համապատասխան ղեկավարելուն: Փոփոխությունների այս գործընթացը բնորոշվում է բոլորովին նոր իրավական կառույցների ներմուծմամբ, որոնց լուսաբանումը հնարավոր չէ խորհրդային մտածելակերպի և դրա կնիքը կրող մեթոդիկայի հիման վրա: Ընդհանուր վարչական իրավունքի այս շրջադարձը հայ ժողովրդին տանում է դեպի Եվրոպայի սահմանադրական և վարչական ավանդույթների որդեգրում: Այդ հոգևոր ու քաղա- քական ավանդույթների համար բնորոշն այն է, որ պետական իշխանությունը և նրա կրողները կաշկանդված են իրավունքով, որ իրավունքը վեր է իշխանությունից և որ քաղաքական իշխանությունը կարող է գործել միմիայն իրավունքի սահմաններում:
Գրականության ցանկ
1. ՀՀ Սահմանադրություն
2. Իրավական ակտերի մասին ՀՀ օրենքի 2-րդ հոդված, մաս 3-րդ
3. Գերմանիայի դաշնային դատարանի BVerfGE 27 որոշում
4. Атаманчук Г.В. Теория государственного управления. Курс лекций. — М.: Аспект- пресс, 2004,
5. Василенко И. Административно-государственное управление в странах Запада, Учебное пособие. — Изд. 2-е, перераб. и доп. — М.: Логос, 2001,