Հատված
Վեպի գլխավոր հերոսը Սամվելն է, որի միջոցով Րաֆֆին արտահայտում է իր գաղափարները: Սամվելը քաջ, հայրենասեր երիտասարդ է, սիրված ժողովրդի կողմից. «Խելագարի նման սիրում է թե՛ իր թագավորին և թե՛ հայրենիքը: Այդ սերը լրացնում է նրա մեջ փորձի և հմտության պակասությունը: Քաջ է և համարձակ: Սիրված է յուր հասարակությունից, և նրա ձայնին շատերը կհետևեն: Անկաշառելի է… Շատ սիրված էր ժողովրդից: Նրա քաղցր ու մեղմ բնավորությունը, նրա անսահման գութն ու բարությունը թե՛ դեպի շինականը, թե՛ դեպի քաղաքացին նրա անձը պաշտելի էին կացուցանել: Նա չուներ ուրիշ նախարարական տների մեծամիտ երիտասարդների ոչ անգթութունը, ոչ էլ արհամարհանքը, որոնց աչքում իրենց ազնվարյուն նժույգը, շունը, բազեն ավելի արժանավորություն ունեին, քան թե ռամիկըե: Նա սպանում է դավաճան մորն ու ուրացող հորը, սիրած աղջկա առջև հարց է դնում, որի պատասխանը նրան ուրախացնում է: Սամվելը հայտնվել էր բարդ կացության մեջ: Նրա առջև կանգնած էին երկու մեծություն՝ ծնող և հայրենիք: Երկուսն էլ հարազատ էին և թանկ: Պետք էր ընտրություն կատարել: Բայց Սամվելի կրթությունն ու դաստիարակությունը այնպիսի անձանց միջոցով էր կատարվել, որ նրան պատրաստել էին «անձնվեր որդի՝ նախ հայրենիքի, ապա նոր ծնողաց»: Այս լարված հոգեվիճակում էլ ծագում է ճակատագրական միտքը. «Մամիկոնյանը ծնում է դավաճաններ…: Մամիկոնյանը ծնում է և հերոսներ»: Սամվելը կատարում է հայրենիքի զինվորի իր պարտքը` մնալով ծնողասեր, որն ավելի է սրում նրա ողբերգությունը: